Inspired by a particular blog i just read. I really love pablo neruda and this blogger transalated his poem into our national language which is in Filipino (Tagalog? which is which huh!). So enjoy IF YOU FORGET ME both in english and filipino. I never realized how rich our language is. Am amazed at how nice it sounds:)
If You Forget Me
I want you to know
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.
one thing.
You know how this is:
if I look
at the crystal moon, at the red branch
of the slow autumn at my window,
if I touch
near the fire
the impalpable ash
or the wrinkled body of the log,
everything carries me to you,
as if everything that exists,
aromas, light, metals,
were little boats
that sail
toward those isles of yours that wait for me.
Well, now,
if little by little you stop loving me
I shall stop loving you little by little.
If suddenly
you forget me
do not look for me,
for I shall already have forgotten you.
If you think it long and mad,
the wind of banners
that passes through my life,
and you decide
to leave me at the shore
of the heart where I have roots,
remember
that on that day,
at that hour,
I shall lift my arms
and my roots will set off
to seek another land.
But
if each day,
each hour,
you feel that you are destined for me
with implacable sweetness,
if each day a flower
climbs up to your lips to seek me,
ah my love, ah my own,
in me all that fire is repeated,
in me nothing is extinguished or forgotten,
my love feeds on your love, beloved,
and as long as you live it will be in your arms
without leaving mine.
Tagalog version drafted from this blog: http://www.junlisondra.com/2007/07/
Kung Kalilimutan mo Ako
Nais kong malaman mo
ang isang bagay.
ang isang bagay.
Alam mo kung ano ito:
kung aking tanawin
ang kristal na buwan, ang pulang tangkay
ng taglagas sa aking bintana,
kung salingin
ko ang abo malapit
sa apoy, o ang kumulubot na kawayan,
tinatangay ako ng lahat palapit sa iyo,
na para bang ang lahat,
bango, liwanag, metal,
ay mumunting bangka
na naglalayag
patungo sa iyong mga pulo
na nag-aabang sa akin.
kung aking tanawin
ang kristal na buwan, ang pulang tangkay
ng taglagas sa aking bintana,
kung salingin
ko ang abo malapit
sa apoy, o ang kumulubot na kawayan,
tinatangay ako ng lahat palapit sa iyo,
na para bang ang lahat,
bango, liwanag, metal,
ay mumunting bangka
na naglalayag
patungo sa iyong mga pulo
na nag-aabang sa akin.
Ngayon, kung unti-unti
at ika’y tumigil sa pagmamahal,
banayad ko ring ititigil
itong pagmamahal.
at ika’y tumigil sa pagmamahal,
banayad ko ring ititigil
itong pagmamahal.
Kung bigla
at ako’y iyong kalimutan,
huwag na akong hanapin pa,
dahil nilimot na rin kita.
at ako’y iyong kalimutan,
huwag na akong hanapin pa,
dahil nilimot na rin kita.
Kung pag-iisipan mo
nang matagal at taimtim,
itong mga simoy na sumasanib
sa aking hininga’t nagpasya
kang iwan ako sa aplaya
ng pagmamahal na sa akin ay umugat,
alalahanin mo,
na sa araw na iyon,
sa sandaling iyon,
itatanghal ko ang aking mga bisig
at ang mga ugat na ito’y mag-aalsa
upang humanap
ng ibang isla.
nang matagal at taimtim,
itong mga simoy na sumasanib
sa aking hininga’t nagpasya
kang iwan ako sa aplaya
ng pagmamahal na sa akin ay umugat,
alalahanin mo,
na sa araw na iyon,
sa sandaling iyon,
itatanghal ko ang aking mga bisig
at ang mga ugat na ito’y mag-aalsa
upang humanap
ng ibang isla.
Ngunit kung sa bawat araw,
sa bawat sandali,
ay maramdaman mong itinadhana ka
para sa akin nang mayroong
di-maitatangging pagsinta,
kung sa bawat araw ay mayroong bulaklak
na aakyat sa iyong labi
upang hanapin ako,
ay! mahal, aking mahal,
sa akin ang lahat ng apoy ay magliliyab,
sa akin walang mawawala o malilimutan,
nabubuhay ang aking pag-ibig
sa iyong pagmamahal, sinta,
at habang ika’y nabubuhay, mamamahay
ito sa iyong mga bisig
nang hindi ako nililisan.
sa bawat sandali,
ay maramdaman mong itinadhana ka
para sa akin nang mayroong
di-maitatangging pagsinta,
kung sa bawat araw ay mayroong bulaklak
na aakyat sa iyong labi
upang hanapin ako,
ay! mahal, aking mahal,
sa akin ang lahat ng apoy ay magliliyab,
sa akin walang mawawala o malilimutan,
nabubuhay ang aking pag-ibig
sa iyong pagmamahal, sinta,
at habang ika’y nabubuhay, mamamahay
ito sa iyong mga bisig
nang hindi ako nililisan.
No comments:
Post a Comment